داعش؛ پدیده‌ی شوم‌و هراس‌ناکی که، پیکرش در خاور میانه تراشیده شد و، پس‌از دَمُش روح نا مبارکش، بوی گندش را برای دماغ منطقه و حتا جهان پراکند. سوگ‌مندانه اما، این روند افراطی‌و دهشت‌گستر، رنگ سیاه سیاهش را به در و دیوار جغرافیای جنگ‌زده، رنج‌دیده و زخمی‌یی مثل افغانستان؛ با آن‌که یخن کشورمان از دست‌های ناپاک بقیه گروه‌های تروریستی و خون‌پراگن رها نشده‌است- نیز رساند.

در پایان‌های حکومت پیشین، گمانه‌هایی مبنی بر رد پای داعش در افغانستان زده می شد که به مرور زمان و پس از ادامه‌ی نا امنی‌ها در حکومت تازه، حضور و فعالیت این گروه پلید، تایید شد و حرف از یارگیری و لانه‌جویی‌های این گروه، در گوشه‌و کنار کشور سر زبا‌ن‌ها و لید خبرها شد.

حکومت افغانستان در فرایند روند گفت‌وگوهای صلح‌خواهانه‌اش با طالبان، برای مبارزه با گروه داعش و امثالش سخن از موضع قدرت، اجماع منطقه‌یی و جهانی و توانایی نیروهای امنیتی داخلی می زند، آگاهان، کشورهای منطقه و جامعه‌ی بین‌الملل، از تهدید این خطر نگرانی نشان می‌دهند و مردم، نسبت به رسیدن‌شان به رفاه و امنیت دایمی، از امیدواری‌های‌شان به مرور روزها کاسته می‌شود.

با آن‌که دولت افغانستان حضور، کنش و سربازگیری گروه منفور داعش و حتا کشتن چند فرمان‌ده این گروه را تایید می‌کند و آسیای میانه به‌ویژه روسیه نیز، از گسترش فعالیت این گروه در افغانستان نگرانی شدید نشان می‌دهد، برخی کشورها و برخی دیدگاه‌ها اما، مبنی بر برجسته‌سازی زیاد خطر داعش در افغانستان، هنوز وجود دارند.

ادامه، چه‌گونه‌گی فرایند و آینده و پایان این مساله را، چه‌گونه پیش‌بینی باید کرد؟!
واکاوی این بحث با گل محمد محتاری رییس حزب حرکت اسلامی، ذولفقار امید رییس حزب کار و توسعه و
سخی محمدی استاد دانش‌گاه و آگاه بین‌الملل.