تمرکز بیش از حد قدرت در ارگ ریاست جمهوری توسط رییس جمهور اشرف غنی، عدم پاسخگویی دولت به مردم، بی توجهی نهادهای امنیتی به امنیت شهروندان و کشور و ده ها دلایل دیگری از این دست، سبب شده تا جبهه های مختلف با شعارهای متفاوت و اهداف مشترک در برابر سیاست های دولت ایجاد شوند. جنبش تبسم اولین حرکت مدنی بود که سیاست های امنیتی دولت را مورد انتقاد قرار داد، و پس از آن جنبش روشنایی و رستاخیز دادخواهی شکل گرفت. جنبش روشنایی در این راه قربانی زیادی داد، اما نتیجه را در پی نداشت.حالا اما جنبش رستاخیز تغییر در برابر بی توجهی های دولت و مسولان نهادهای امنیتی نسبت به خون شهروندان روی کار آمده است. این جنبش در جریان راه پیمایی های دادخواهانه خود در کابل، دو بار مورد حمله نیروهای امنیتی قرار گرفت. اما چرا حکومت نسبت به کاستی های که دارد، بی توجه است و به خواسته های مردم رسیدگی نمی کند؟