با گذشت دو هفته از آغاز جنگ و ادامه ی آن در کندز، از ده تا پانزده هزار خانواده ی کندزی به استان های همجوار چون تخار، بدخشان، بغلان، بلخ و حتا کابل آواره و پناهنده شده اند؛ که به نمونه تنها هفت هزار خانواده به استان تخار آواره شده اند. بسیاری دیگر هم به دلیل تنگدستی و نداشتن امکانات، نتوانسته اند کندز را ترک کنند و در بدترین روزگار با دشواری های جانکاه دست و پنجه نرم می کنند.

با این حال اما، دولت و نهادهای مسوول فعالیت و کارکرد لازم و چشمگیری در این قبال انجام نداده اند. در حالی که کمیسیون مبارزه با حوادث، کمیته ی حالات اضطرار و ریاست هلال احمر(ماه سرخ) افغانی، در نشست های شان اعلام آماده گی کردند و وزیر امورمهاجرین نیز، ساعات پیش در نشست خبری اش ادعای توجه و آماده گی برای ادای مسوولیتش در قبال آواره گان و بی جا شده گان کندز کرد، مردم، آگاهان و شهروندان کندز اما، می گویند دولت و نهادهای کمک رسان هیچ کار قابل ملاحظه یی را برای آن ها انجام نداده است.

در حالی که جنگ در کندز ادامه دارد و فصل سرما نیز در راه است، شهروندان کندز چه باقی مانده در این استان و چه پناهنده به جاهای دیگر، در اوضاع بد زیستی به سر می برند و حتا نیازمندی های نخستین شان؛ از قبیل مواد غذایی، آب آشامیدنی، لباس و سرپناه را فراهم نیافته اند. فلسفه ی وجودی وزارت امور مهاجرین، اداره هایی چون مبارزه با حوادث، حالات اضطرار و هلال احمر چی ست؟

واکاوی این بحث با بشیر احمد تینج عضو مجلس و از فعالین نشانی های مددرسانی به کندز و موسا فریور استاد دانشگاه کابل.