پس از ایست روند گفت و گوهای آشتی میان دولت افغانستان و طالبان با پا در میانی پاکستان، زمان طولانی گذشت و رویکردها، برخورد ها و نوع نگاه های دولت و ملت افغانستان به پاکستان، چرخش شتابناک و در ذات خودش بی پیشینه یی داشت. دولت و مردم افغانستان پاکستان را به صراحت در پشتی بانی طالبان و دهشت گستری در افغانستان متهم کردند، حملات و ترورهای مخالفان مسلح دولت وحدت ملی در سراسر کشور، به ویژه در شمال افغانستان با نمای روزافزون گسترش یافت و دست آوردهایی تا مرز سقوط کندز و پیشروی های زیاد دیگر، نصیب طالبان شد.

طی این همه مدت که پاکستان همواره چهره ی صلح خواه و راست رو برای افغانستان نشان داده است و، گام عملی یی نه تنها برای ثبات افغانستان برنداشته، بل که متهم به بی ثبات سازی کشور نیز شده است، گه گاهی سخن از بازگشایی پرونده ی صلح حکومت با طالبان رانده است.

به تازه گی همچنان، نخست وزیر پاکستان ادعای آماده گی برای از سرگیری گفت و گوها و پادرمیانی در این روند کرده است، که عبدالله عبدالله رییس اجرایی دولت افغانستان، پاسخ منفی و نداشتن اعتماد به پاکستان وانموده، و از پاکستان خواسته؛ به جای پادرمیانی، دست از حمایت طالبان بردارد. در این جای کار، این انتظار از پاکستان می رود؟

واکاوی این بحث با انجینیر سید محمد روحانی رییس حزب اجماع ملی افغانستان، برنا صالحی آگاه سیاسی و عبدالصمد مشتاق استاد دانشگاه.