عنایت

زنده‌گی در افغانستان برای تمام اقشار جامعه به ویژه کودکان سخت دشوار شده است. دشواری زنده گی برای کودکان، زمانی محسوس است که عملاً به گوشه گوشۀ کشور و پایتخت افغانستان سفر داشته باشید تا ببینید که کودکان امروز و جوانان فردا، چگونه با تن نحیف و روح سرگردان با زنده‌گی دست و پنجه نرم می کنند. همین امروز و دیروز وقتی از جاده‌های عمومی شهر عبور می کردم کودکانی را دیدم که دست به تکدی‌گری می زدند.

کودکانی که برای امرار معاش و زنده ماندن از گدایی گرفته تا آب فروشی، اسپندی‌گری، رنگ مالی، کفاشی و سایرکارهای شاقه از صبح تا غروب درجاده‌ها پرسه می‌زنند. درد آور زمانی بود که در چهارراهی انصاری وقتی دو سیاه پوست خارجی عبور می کرد، چندین کودک قد و نیم‌قد را دیدم، به دنبال آنان می رفتند و از آنان پول و یا چیزی دیگری می خواستند. این صحنه‌های دردآور برای هرکسی که وجدان داشته باشد، غمی بس برزگ به اندازۀ کوه آسمایی را احساس می کند و بر روی شانه هاگرانی می کند. نمی دانم آیا آنانی‌که متصدی امور اقشار آسیب پذیر اند این صحنه های دردآور را می بینند و یا این که از پشت شیشه های دودی ماشین های مودل بالا، بی خیال در صندلی های نرم لمیده مصروف موبایل هوشمندشان هستند؟ و حتی نیم نگاهی به اوضاع آشفتۀ کودکان ندارند!.

کودکان پایتخت نشین برعلاوۀ جاده‌های عمومی در کارگاه ها، ورکشاپ های ترمیم موترها، موترشویی ها مصروف کارهای شاقه همراه با توهین و توبیخ اند. مشکلات کودکان صرف در انجام کارهای شاقه خلاصه نمی شود، بلکه مرگ و میر و تلفات آنان در صحنه‌های جنگ، نبود نظم آموزشی و سایر موارد دیگر سخت تکان دهنده است. به تازه‌‌گی دفتر نماینده گی سازمان ملل در افغانستان (یوناما) در گزارش چهارماهۀ خود از افزایش تلفات کودکان سخن گفته است. این نهاد بین المللی گفته است که در چهار ماه نخست سال۲۰۱۷ تلفات کودکان افغانستان ۲۱ درصد افزایش یافته است.

به نوشتۀ دفتر سازمان ملل در کابل، تنها در چهار ماه نخست سال ۲۰۱۷ میلادی، ۲۸۳ کودک کشته و ۷۰۴ زخمی شده‌‎اند که این رقم نسبت به سال قبل ۲۱ درصد افزایش را نشان می‌دهد. با آن که یوناما از افزایش آمار تلفات کودکان ابراز نگرانی کرده است همچنان از طرف های درگیر خواسته است، تا به منظور کاهش تلفات اقدامات فوری انجام دهند.

بدون شک اطفال از گروه‏‌های عمدۀ آسیب‏‌پذیر هر جامعه‏‌ اند. اما در کشور ما بیشتر از هر جامعۀ دیگر، میزان آسیب پذیری کودکان بیشتر است. علت این آسیب پذیری دراین است که جامعۀ ما به طور گسترده ساختارهای حمایتی‏‌اش طی سالیان جنگ از هم پاشیده است. ساختارهای حمایتی چه درسطح خانواده ها به دلیل از دست دادن سرپرست، رشد میزان فقر، مهاجرت ها و سایر موارد و چه در سطح حکومت دچار آسیب جدی و فرو ریخته‌گی بنیادین شده است. همان طوری که گفته شد نا امنی روزافزون، فقر، بی‏کاری و بی‏‌سرپرستی اکثر خانواده‏‌ها مزید برعلت های اند که باعث شده شمار زیادی از کودکان این کشور در معرض آسیب های جدی قرار بگیرند. در عین حال فرو ریزی چتر حمایتی کودکان در کشور نیز باعث شده است تا بسیاری در سراسرکشور از حق آموزش و تعلیم محروم شوند و به انجام کارهای سخت و شاقۀ اعتیاد به مواد مخدر روی بیاورند.

 در اکثر موارد دیده شده است که شوربختانه کودکان مورد بهره ‏‌برداری‏‌های جنسی و تجاوز قرار گرفته اند. همچنان از کودکان به عنوان سرباز درجنگ ها و حملات انتحاری استفاده شده است. این‏ها بخشی از مشکلاتی اند که کودکان افغانستان با آن مواجه‏‌ اند. برای رهایی از وضعیت ضرورت است تا هم خانواده ها، هم حکومت و هم نهادهای مسوول ملی و بین المللی در جهت تحکیم چترهای حمایتی کودکان و تأمین حقوق آنان تلاش های پیگیر نمایند، تا دیگر شاهد آسیب پذیری آنان نباشیم. کودکان ما حق دارند مانند سایر کودکان دنیا بخندند، تفریح کنند، مکتب بروند…