هارون

طوریکه دیده می شود در این اواخر نهادی بنام شورای عالی صلح از خود کدام فعالیت چشم گیری انجام نداده، حتا در موضوع صلح نظر واحد ندارند. سرپرست این شورا اعتراف نموده است که فعالیت های این شورا به کُندی مواجه است و جامعۀ جهانی دیگر به آن نه تنها اعتماد ندارد، بلکه در جهت صلح و ثبات افغانستان با این شورا هماهنگی ندارد.

گفته می شود تعدادی چهره های این شورا نظر یکسان در مورد صلح ندارند. در این شورا چند دسته گی وجود دارد. تعدادی در داخل شورا امارات اسلامی می گویند و تعدادی هم جمهوری اسلامی که نبود تفاهم را در میان آنها نشان می دهد.

طی چهارده سال گذشته و قبل از آن برنامۀ صلح در افغانستان یک حرکت سیاسی و سمبولیک بوده و سیاسیون کشور در مقاطع مختلف از واژه های صلح سراسری، وحدت ملی و هم اکنون اجماع ملی و آجندای ملی و سایر واژه ها استفاده می کنند. سرپرست شورای عالی صلح در شرایطی از بی برنامه گی این شورا سخن می گوید که منشی شورای امنیت ملی از یک جنگ دوامدار در کشور هشدار می دهد.

در این روز ها حکومت وحدت ملی برای خود لحن تُند اختیار کرده است. به گفتۀ این مقام عالی رتبه، طرف مقابل آماده گی به صلح ندارد. طوری که دیده می شود هردو طرف متخاصم آماده گی برای جنگ دارند. مشاور امنیت ملی هشدار می دهد که داعش، القاعده و طالبان در تلاش پایگاه های دایمی در کشور اند و به گفتۀ وی افغانستان را خطری جدی تهدید می کند.

سقوط شهر کندز برای چند روز، جنگ در مرکز هلمند و میمنه و سقوط ولسوالی های استراتیژیک از یک خطر جدی حکایه می کند. به گفتۀ وی، باید کشور های آسیای مرکزی به شمول روسیه، چین و کشور های جنوب و شرق در این ارزیابی ما را کمک نماید؛ زیرا القاعده و طالبان پس از خروج نیرو های خارجی از افغانستان، به این کشور باز گشته اند و در تلاش اند تا سرزمین های زیادی را در اخیتار بگیرند.

پس از سال ۲۰۱۱ و ۲۰۱۳م نیرو ها و شبکه های آدم کش، افغان ها را تهدید به مرگ می نماید. تمام تلاش های شورای عالی صلح و حکومت وحدت ملی مذاکره این دولت با طالبان به میزبانی پاکستان بوده است که بعد از مرگ ملاعمر این جریان به پایان رسیده است.

اکنون جای دارد که پول و تشکیل این شورا در بخش های دیگر به مصرف برسد. تا زمانی که دولت موفقیت و پیروزی های خود را در میدان های نبرد به اثبات نرساند، مخالفان دولت حاضر به گفتگو نخواهند گردید. امروز وظیفۀ دولت است تا مراکز تجمع مخالفان و گروه های دهشت افگن را در ولایات بدخشان، فاریاب، ننگرهار، هلمند و سایر مناطق از بین بردارد.

هرقدر داعش و القاعده در سرزمین های خاور میانه و کشور های افریقایی و آسیایی نفوذ نمایند، به همان تناسب آنها در افغانستان و سایر مناطق دیگر تشویق خواهند گردید تا مناطقی را در اختیار داشته باشند و به سرباز گیری از میان مردم بپردازند.

قضیۀ صلح یک امر اسلامی و دینی ما است و در صورتی که طرف مقابل به صلح تن در ندهد، فرمان قرآن است که با آنها به نبرد پرداخته شود و مسالۀ صلح و مصالحه جادۀ یکطرفه نیست.

در مصالحه هردو طرف متخاصم منافع خود را در آن باید دریابند در حالی که یک چنین چارچوب که مخالفان دولت به آن اعتماد داشته باشند، وجود ندارد و در نبود یک بستر اعتماد و چارچوب منطقی نمی توان سال ها خود را با این واژه ها فریب داد. جای دارد دولت همان گونه که دست آورد های بزرگ در این اواخر داشته است، مناطق مهم استراتیژیک را از اختیار طالبان و مخالفان خارج سازد و دولت در آینده جریان هرنوع مذاکره را اشراف و مدیریت نماید، نه چهره های متضاد و استفاده جو که هیچ مفادی در این راستا نخواهد داشت.