عنایت

طی روزهای اخیر مردم غور با راه اندازی شعارهای (راه و روشنایی) تظاهرات گسترده و دوامدار نمودند. این تظاهرات در پیوند به مسایل حق خواهی، داشتن (راه و روشنایی) صورت گرفت. چیزی که مردم مناطق مرکزی از جمله ولایت غور  در غرب از آن ها محروم اند.

در پی این تظاهرات برای یک هفته ادارات دولتی نیز تعطیل گردید و جاده های عمومی منتهی به ولایت بسته بود. این اعتراض‌ها از روز جمعه هفتۀ گذشته به این‌سو جریان یافت و دامنۀ آن با گذشت هر روز گسترده تر شد. شماری از زنان به رسم اعتراض نیز به خیابان های فیروزکوه، مرکز ولایت غور بیرون شدند. زنان غوری از حکومت می‌خواهند که در بخش راه‌اندازی پروژه‌های زیربنایی به ویژه ساخت جاده‌ ها در این ولایت اقدام کند.

طبق گزارش رسانه ها، غلام ناصر خاضع والی غور نیز به جمع اعتراض کننده گان این ولایت پیوست. والی غور نیز در جمع تظاهر کننده‌گان از رهبران حکومت وحدت ملی خواسته است، تا در راستای راه‌اندازی پروژه‌هایی زیر بنایی در این ولایت تلاش وتوجهی جدی کنند. در همین حال، دامنه اعتراض‌های باشنده گان غور که به نام حرکت (راه و روشنایی) مشهور شده‌است،‌در شماری از ولسوالی‌های این ولایت به ویژه تیوره جریان دارد. در همین حال، غلام ناصر خاضع والی غور گفته است که از تلاش‌ها در راستای راه‌اندازی پروژه های زیربنایی به نماینده گی از طرف حکومت به مردم اطمینان داده است.

این در حالی است که طی روزهای اخیر ده‌ها تن از علمای دین و داکتران شفاخانه مرکزی غور، به خیمۀ تحصن کننده‌‌ گان حرکت (راه و روشنایی) رفته بودند و از این حرکت اعلام حمایت کردند. شورای دانشجویان غور مقیم هرات در یک نشست خبری نیز مدعی شده بودند که برخی حلقات در تلاش محروم گذاشتن باشنده گان غور از پروژه‌های زیربنایی هستند. در مجموع مردم غور به حکومت مرکزی هشدار داده اند، اگر در قسمت توسعۀ پروژه های زیربنایی دراین ولایت توجه نه شود، مردم مجبور می شوند تا تصامیم دیگری بگیرند. تصامیمی که ممکن است ابعاد متفاوت و شدیدتر داشته باشد.

در سال های اخیر ولایت غور شاهد هرج و مرج های گسترده بوده است. باشنده گان این ولایت با راه اندازی اعتراض های مدنی همواره صدای حق خواهی خود را بر ضد بی عدالتی و عدم انکشاف پروژه های پایدار، بلند نموده اند. بدون شک تظاهرات مطابق قانون حق هرشهروند است. شهروندان وقتی احساس کنند، حق شان در حال تلف شدن باشد، یاحق شان داده نمی شود، حق دارند مطابق قانون دست به تظاهرات بزنند. مردم غور طی سالیان اخیر از این حق به شکل مدنی آن بخوبی استفاده کرده اند، اما هیچ گوش شنوا نیست، تا خواسته‌های مشروع مردم را بشنود.

اکنون واضح است که تظاهرات مردم غور ریشه در بی عدالتی ها، کم مهرها و بی مهرهای دولت مرکزی کابل دارد. از آن جایی‌که این ولایت به لحاظ جغرافیایی یکی از مناطق دور افتاده است، همواره روند ارائه‌ای خدمات و انکشاف متوازن به کندی پیش رفته است. با گذشت ۱۶ سال از عمر حکومت به این ولایت توجهی شایانی صورت نگرفته است. تیم های (پی آر تی) که زمانی متصدی عمران و بازسازی بودند، تیم پی آرتی کشور لیتوانیا که در آن جا حضورداشت نتوانست و یا عمداً نخواست کاری درست و پایدار انجام بدهد. اکنون مرکز این ولایت محروم از برق و جاده های استفالت شده است. این ولایت نامی و تاریخی که زمانی مهد پرورش اندیشمندان، سلاطین و امپراتوری های بزرگ در منطقه بود، اکنون مکاتب و مدارس معیاری وجود ندارد. نحوۀ خدمات صحی بسیار به کُندی پیش می رود. زمین های دولتی توسط زورمندان غصب می شود، در شهرداری ها و مناطق درآمد‌زا،  افراد نا اهل و دزد انتصاب می شوند. متصدیان امور به نماینده‌گی از دولت به مسؤولیت های خود رسیده‌ گی کرده نمی توانند. از آن جایی‌که این ولایت از مسیر و شاهراه عمومی بدور است، نه دولت و نه بخش خصوصی کمتر دلچسپی دارند تا درآن جا سرمایه گذاری نمایند.

باشنده گان غور شکایت دارند که در بدنۀ قدرت مرکزی حضور کم دارند. کدام غوری عضو کابینه نیست. غوریان در نهادهای امنیتی و ادارات خدمات ملکی حضور کمرنگ دارند. با وصف این‌که ولایت غور در پروسه‌‌‌ های دموکراسی، مانند انتخابات حضور گسترده دارند، اما سهم شان در قدرت مرکزی و محلی کمتر است. مردم این ولایت در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۴ بیشتر به داکتر عبدالله عبدالله رای داده بودند. از کار آفرینی در این ولایت خبری نیست. این مردم جاده ندارند، کلنیک ندارند، مکتب ندارند، برق ندارند. پس این ها حق دارند، با شعار (راه و روشنایی) دست به تظاهرات بزنند و حق خواهی نمایند. وضعیت تنها در ولایت غور این گونه نیست، وضعیت مشابه در مناطق مرکزی و سایر ولایت غرب و شمال همین گونه است. اکنون حکومت باید در پالیسی های خود تجدید نظر کند و همه را به یک چشم ببیند و از سیاست یک بام دو هوا دوری جوید. درغیر آن مردم در برابر مقدرات شان نمی توانند بی تفاوت باشند.