ع- کوهی

روند کابل در سال ۱۳۹۶ دو نشست با اهمیت در خصوص امنیت، ثبات، برنامه های اقتصادی، مبارزه با فساد اداری و جریان حکومت داری صورت گرفت که به نام روند کابل نام گذاری شده است که نشست نخست آن در ماه جوزا و روند دوم آن به روز های هشت و نهم حوت در کابل برگزار گردید. دراین نشست نماینده گان ۲۶ کشور و سه سازمان جهانی در کابل جمع گردیدند و روی محور های امنیت، پروژۀ صلح و مبارزه با فساد، حکومت داری، انتخابات و برنامه های آینده افغانستان بحث صورت گرفت.

نشست به وسیلۀ رئیس جمهور افتتاح گردید و روی طرح های پیشنهادی دولت پیرامون ثبات سیاسی و پروژۀ تاپی و دیگر فعالیت های اقتصادی، دولت برنامه های خود را ارائه نمود. این نشست سه روز را در بر گرفت و روی برنامه های بازگشت ثبات به افغانستان و برنامه های اقتصادی، شیوۀ جنگ و دفاع از سرزمین و مذاکره با محالفان بحث های رهنمودی به جلسه ارائه گردید. این نشست به ذات خود می تواند افغانستان را در جهت ثبات سیاسی و برنامه های اقتصادی و عمرانی کمک نماید.

این نشست در شراطی برگزار گردید که طالبان از مذاکرات خود با امریکایی ها چراغ سبز نشان دادند. حکومت وحدت ملی این صدای صلح خواهی را به فال نیک گرفت و رئیس جمهور دراین نشست اظهار داشت که حاضر است با طالبان به مذاکره پبردازد و در گام نخست آتش بست صورت گیرد و حکومت مصمم است در صورت تقاضا های مشروع مخالفان طالبان را به مثابۀ یک جریان سیاسی به رسمیت بشناسد و در نتیجۀ بازنگری به قانون اساسی افغانستان، سازمان ها و نهادهای جدید دولتی به وجود آورد.

همچنان شورای عالی صلح گفته است که در صورت پاسخ طالبان به مذاکره جانب افغانستان و شورای عالی صلح یگ گروه تخنیکی را موظف خواهد ساخت تا این جریان را دنبال نماید و با طالبان بنشیند و درصورت شروع مذاکرات مکان آن کابل و یا یکی از کشورهای بی طرف و یا یکی از دفترهای ملل متحد خواهد بود. در نشست کابل نمایندۀ آلمان یک نشست مشابه را مانند بن در سال ۲۰۰۱م پیشنهاد نمود و این نماینده اظهار داشت که جانب آلمان هرنوع تلاشی را که به افغانستان ثبات برقرار گردد، دریغ نخواهد گردید. تمام نماینده های کشورها دراین نشست به شمول پاکستان و ایران و سفیر روسیه بر بازگشت ثبات به افغانستان تاکید نمودند و ثبات در این کشور را ثبات کشور خویش خواندند.  پنتاگون در چنین جو سیاسی گزینۀ فشار بر پاکستان و طالبان را از سر گرفت و اظهار داشت که باید در سال آینده بن بست جنگ در افغانستان پایان داده شود. به خاطر بازگشت صلح در افغانستان در پهلوی مذاکرات، فشار اجتماعی، پارلمانی، فشار سیاسی و منطقه یی را به پاکستان روی دست خواهد گرفت. اما معین وزارت خارجۀ افغانستان دریک نشست خبری مشترک با آلمان با تلخی اظهار داشت که تا اکنون در روش و سیاست جاری پاکستان در قبال مخالفان افغانستان هیچ گام عملی بر نداشته و ما در سلوک پاکستان هیچ گونه تغیری را نمی بینیم.

باید مذاکرات دولت با دولت هرچه زودتر آغاز گردد و جانب پاکستان گروه های را که در پاکستان موجب نا امنی در افغانستان می شود شناسایی و جلو فعالیت های تخریب کارانۀ آن ها را بگیرد و دفتر آن ها را در پاکستان مسدود سازد. دراین نشست بر پروژۀ تاپی تاکید بیشتر صورت گرفت و آغاز کار این پروژه یک فرصت طلایی در میان کشورهای همسایه تلقی گردید. در صورتی که طالبان به مذاکره با جانب دولت حاضر گردد، این بزرگترین دست آورد حکومت وحدت ملی در بازگشت به ثبات سیاسی خواهد بود.

اما اوضاع و احوال نشان می دهد که طالبان فاقد رهبری سالم سیاسی است و از یک دست اداره نمی شوند و تا هنوز یک رهبر شناخته شده در میان طالبان وجود ندارد که دیگران بر وی تمکین نماید. در چنین اوضاع یک چنین مذاکرات پراکنده که شاید هدف آن گرفتن یک سلسله امتیازات سیاسی و مادی بوده باشد، به نفع افغانستان تمام نخواهد شد.

یگانه راه حل تقویت نیروهای دفاعی و برتری نظامی افغانستان در جبهات جنگ است که دولت با دست بالا به استقبال چنین مذاکرات حاضر گردد. ضعف و ناتوانی دولت در صفوف جنگ به نفع حکومت وحدت ملی نیست و شاید طالبان و دسته های که می خواهند به این مذاکرات بپیوندند، بالاتر از ظرفیت و نیروهای نظامی شان امتیازات خواهند گرفت. اما مذاکرات وقتی مفید است که دولت برتری نظامی و سیاسی خود را در عمل ثابت ساخته، نیروها، احزاب و جریان های سیاسی که در چتر این نظام فعالیت دارند، یکبار هم اگر می شود باید در برابر مخالفان سرسخت خویش زبان مشترک پیدا نمایند، تا افغانستان از این سردرگمی نجات یابد و بس.