تکساری

رئیس جمهور غنی سال ۱۳۹۷را آغاز مذاکره با طالبان عنوان نمود و هر سال جدید با چنین امید های آغاز می شود، زیرا رسیدن به صلح و ثبات در افغانستان یک پروژۀ ناتمام است که امیدواری رئیس جمهور به رسیدن به صلح، مردم را نسبت به سال های گذشته نه تنها ذوق زده ساخته، بلکه یکنوع امیدواری را در میان مردم به وجود آورده است.

مشاور امنیت ملی در سفری که در ایالات متحده امریکا داشت، یک توافق سیاسی را با طالبان خبر داده و دراین زمینه بیش از حد خوش‌بینی نشان داده است. رهبر حزب اسلامی حکمتیار نیز از یک طرح خبر می دهد که باید قسمت های از مناطق افغانستان به مناطق صلح تبدیل گردد، تا طالبان به راحتی بتوانند با خانواده های خود در آن مناطق زنده گی کنند و دفتر سیاسی آن ها در کابل گشایش یابد.

در طرحی که رئیس جمهور چندی قبل به طالبان و مخالفان مسلح داشته است، آماده گی نشان داده است که دولت حاضر است طالبان را به عنوان یک روند سیاسی بپذیرند، زندانیان آن ها را آزاد نماید و در ساختار سیاسی و نهاد های دولتی تغییرات به وجود آورد. این طرح از سوی طالبان نه تنها مورد استقبال قرار نگرفت، بلکه طالبان جانب امریکا را ترجیح داده اند تا با آن ها در صورت نیاز مذاکره کنند؛ نه با حکومت کابل و نه شورای عالی صلح. اما مخالفان دولت تا اکنون هیچ گونه پاسخ عملی به این گفته ها نداده اند و کماکان از قساوت، ترور و آدم کشی کار می گیرند. شاید مخالفان دولت بر این اندیشه بوده باشند که دیگر امریکایی ها و متحدانش از جنگ خسته شده اند و حاضر اند برای شان امتیازات بیش از حد در نظر بگیرد. صلح بی پیش شرط، این را می رساند که دولت حاضر است آنچه طالبان می خواهند زمینه های هرگونه عقب نشینی را دراین راستا فراهم سازد.

باور ها بر این است که طالبان جنگ نیابتی را پیش می برند. با وجود تمام تلاش های حکومت به خاطر مذاکره تا اکنون از سوی طالبان هیچ صدای صلح خواهی شنیده نشده است که عدم تمایل آن ها به صلح و ثبات در کشور را نشان می دهد. طالبان بدون تردید به این نتیجه رسیده اند که دیگر قادر نیستند افغانستان را زیر سلطۀف خود در آورند، از اینرو تلاش خواهند نمود تا از امریکا و متحدانش امتیاز های بیشتری را به کمک حامیان خویش در داخل حاکمیت دولت به چنگ آورند، و این کار به وقت و زمان بیشتر نیاز دارد.

هرقدر امریکایی ها صادقانه بر پاکستانی ها فشار مالی، سیاسی و اقتصادی وارد نمایند، طالبان بر سر میز مذاکره حاضر خواهند شد. در صورتی که طالبان آمادۀ گفتگو با امریکا گردند، بدون شک یک چنین صدا ها و چراغ های سبز در جهت صلح فقط می تواند فشار های جنرالان پاکستانی را که از سوی امریکایی ها در حال اجرا می باشد، کاهش دهد و بس.

حکومت وحدت ملی در سال روان دشواری های زیادی پیش رو دارد که باید تحمل نماید و در این راستا گام های بلند بردارد. در غیر آن مخالفان دولت از پراگنده‌گی های سیاسی موجود بهرۀ فراوان خواهند برد.